(On)troostbaar – Lore de Vilder
‘Hoe doen die andere mama’s dat toch?’ Het is een vraag die we ons als mama allemaal weleens stellen. In ‘Mama’s vertellen’ delen verschillende mama’s (en papa’s) hun verhaal. Het zijn uiteenlopende en unieke verhalen, die troost en (h)erkenning bieden. Omdat het deugd doet om te merken dat je niet alleen staat en dat het er bij die andere ouders net zo aan toe gaat. Voel je gesterkt in de verhalen van anderen.
In ‘Ontroostbaar’ vertellen mama’s en papa’s over hun baby die meer huilt dan gemiddeld. Ze voelen aan dat er iets niet klopt, en bewegen hemel en aarde in hun zoektocht naar een oplossing. Het zijn mama’s en papa’s die moe zijn, en die niet meer weten van welk hout pijlen maken. Ze snakken naar rust, stilte en slaap; maar vooral naar een gelukkige baby die geen pijn of ongemakken meer heeft. Die mama’s en papa’s vertellen eerlijk over de impact van een baby die veel huilt, de gevolgen ervan op het gezin en het onbegrip waar ze vaak op stuiten.
‘It takes a village to raise a child’ gaat in dit boek, met deze verhalen, zeker op. Het vragen om hulp van wie dan ook is echt een lifesaver blijkt maar weer. Voel je niet te trots om te zeggen ‘ik kan het niet alleen’ is de boodschap die ik veelvuldig lees in dit boek. Wanneer je de cover ziet en de achterflap tekst leest krijg je meteen een idee van het soort boek, heftig en emotioneel. Meteen als eerste krijg je een brief van mama Jessica te lezen, schrijnend pijnlijk en emotioneel om te lezen hoeveel kracht en liefde het kost om er voor je huilende, ontroostbare baby’tje te blijven zijn. Ook heel mooi gedaan, is dat eerst de mama aan het woord komt met haar verhaal en dan de papa of (heel mooi genoemd) de mee-mama. Dit boek is naar alles en iedereen heel respectvol, en laat zien dat niemand alleen is in bepaalde situaties. Heel fijn dat een boekje als dit bestaat, want op deze manier leer je ook de andere kant van het ouderschap kennen en niet alleen de mooie kant. Ook anders dan in andere boeken waar anderen hun verhaal in kwijt mogen, is dat ze hier echt voluit mogen vertellen, het is geen afgekort verhaal om alles maar in het boek te passen, nee het is echt het volledige verhaal van mama, papa en/of mee-mama. Wat je, hartverscheurend genoeg, het meeste lees is de onderschatting van een huilbaby en ‘de muur van onbegrip’ want ‘een kindje huilt nu eenmaal’, het gaat vanzelf wel over’. Zo is het helaas niet, je hebt huilen en je hebt huilen. Schaamte, tranen, onbegrip, communiceren en vooral heel veel onmacht zijn woorden die je het meeste leest en voelt in dit boek. Ik krijg er tranen van in mijn ogen en een brok van in mijn keel als ik lees wat mensen tegen deze ouders hebben durven zeggen, het is al erg genoeg wat de ouders moeten doorstaan om nog maar te zwijgen over wat ze om hun oren krijgen, zo erg dat de ouders dit hebben moeten verduren. Ik vind dit, ondanks het vreselijke onderwerp, een prachtig boek, het laat je het échte leven zien dat óók bestaat maar waar een soort taboe op lijkt te liggen waardoor je er te weinig over hoort, ziet of leest. Zeker het lezen waard voor elke (aanstaande) ouder. De foto’s zijn heel mooi, minder mooi is dat de kindjes zo ontroostbaar huilen op de foto, maar het laat wel zien waar deze ouders doorheen gaan. In één woord prachtig gedaan.
Uitgeverij: Lannoo
ISBN: 9789401469890
Pagina’s: 143
Prijs: € 15,99
