Interview Nathalie Pagie
Nathalie Pagie (1974) is freelance tekstschrijver en communicatieadviseur. Ze woont met haar man, dochter en zoon in Breda. De toneelclub is haar debuut en ze werkt momenteel aan haar tweede literaire thriller. Wat opviel is dat veel mensen zeer genoten van dit verhaal en mede daardoor was ik benieuwd wie deze vrouw precies is. Waarom schrijft zij zo graag? Waar wil ze ooit nog een verhaal over schrijven, welke wensen heeft zij? Onlangs heb ik gemaild met Nathalie en zij gaf antwoord op al mijn prangende vragen.Hoe zou jij Nathalie omschrijven als zij een vriendin van jou was?
Nathalie is een rustige vrouw van het kaliber ‘stille wateren, diepe gronden’. Slim, onderhoudend, loyaal in haar vriendschappen en een goede gastvrouw, maar lever haar geen streken, want dat heb je het verbruid. Ze is een organisator en heeft haar zaakjes dan ook goed op orde. Krijgt haar zin zonder door te drammen en kan heel grappig zijn, het is jammer dat ze die kant niet wat meer de ruimte geeft.
Helpen deze eigenschappen jou ook bij het schrijven?
Jazeker. Schrijven is behalve fantasie en emotie ook voor een groot deel organiseren en structureren. Verder ben ik een beschouwer, dat merk ik als ik mijn gedachten de vrije loop laat. Dan zie ik dingen die ik misschien al jaren geleden echt gezien heb. In mijn hoofd sla ik dingen op, die combineer ik met verzinsels en zo ontstaan mijn verhalen.
Heb jij van tevoren een vast plan voor je verhaal of zie je wel waar het verhaal jou brengt?
Het is een combinatie. De plot werk ik vooraf uit, evenals de belangrijkste personages. Ik maak ook een tijdslijn, zodat ik, ook bij flash-backs, op het goede spoor blijf. Maar daarna is het gewoon een kwestie van beginnen. En natuurlijk ontstaat er gaandeweg dan nog van alles: er komt een personage bij, ik bedenk een verrassende wending of mijn hoofdpersoon doet opeens iets wat ik niet aan zag komen. Soms zit je in een flow en rollen de regels als vanzelf je computer in. Heerlijk is dat.
Ik heb het meerdere auteurs gevraagd, maar geen van hen had een eenduidig antwoord: hoe denk jij dat het komt dat personages soms ineens een eigen leven gaan leiden?
In het begin zijn het nog geen levende wezens, maar slechts personages op papier. Naarmate ze meer praten, denken, doen krijgen ze een ziel en een eigen wil. Wat je vooraf had bedacht, als creator, kan weleens heel anders lopen, als het personage er anders over denkt. Soms gaan ze gewoon met je aan de haal en dat vind ik dus tof. Zo word je verrast door je eigen maaksels. Alleen in het begin van het schrijfproces zijn ze nog te sturen, daarna varen ze hun eigen koers 🙂
Ik zag ergens staan dat jij een morbide fantasie hebt. Vertel!
Mag ik voor dat antwoord verwijzen naar bijgaande column die ik schreef voor de Crimezone Thrillertiendaagse, eind vorig jaar? (http://www.crimezone.nl/web/Nieuws/thriller-10daagse/column/Column-Nathalie-Pagie.htm#.UxWI_zn88b4)
Hierin geef ik een inkijkje in mijn denkwereld.
Als ik het zo lees een geboren thriller- en horrorschrijver. Was het voor jou dan ook een eitje om je debuut, De toneelclub, te schrijven?
Nee, dat niet. Ik wist dat ik kon schrijven, want dat deed ik al jaren, maar dan heb je het over persberichten, interviews, jaarverslagen etc. Een boek is toch heel iets anders. Ik deed wat ik dacht dat goed was, putte uit eigen ervaring en fantasie en was helemaal niet ontevreden over het resultaat. Mijn man, zus en vriendin zeiden me ook dat het goed was; toen durfde ik het manuscript naar een aantal uitgeverijen te sturen. De bevestiging van mijn idee dat het verhaal het waard was om te publiceren, kwam van Meulenhoff-Boekerij, zeker niet de minste! Dat was natuurlijk fantastisch.
Lijkt mij beslist een bevestiging van je kunnen! Heeft dat je ook gesterkt om verder te gaan?
Ja! Het voelt super als je de steun van een grote uitgeverij in de rug hebt. Ik kreeg ook meteen een contract voor twee boeken. Na De Toneelclub, wilde ik graag een thriller schrijven over mijn tijd in Canada; ik heb vijf maanden gestudeerd in Edmonton. Die tijd had zoveel indruk gemaakt dat het verhaal bijna als vanzelf uit mijn pen rolde. Dat is De Campus geworden en die komt half mei uit. Ik kan niet wachten!
Nu raak ik uiteraard zeer nieuwsgierig. Heb je alvast een tipje van de sluier?
De Campus gaat over Cleo, een Rechten-studente die een semester gaat studeren aan de University of Alberta in Canada. Aanvankelijk heeft ze het erg naar haar zin: de sfeer onder de internationale studenten is top en ze geniet van het prachtige land en alle nieuwe indrukken. Maar met het invallen van de winterkou (na de schitterende Indian Summer), slaat de sfeer op de campus om. Mensen zijn niet wie ze lijken te zijn. Een van Cleo’s docenten wordt dood aangetroffen onder een raam. De politie denkt eerst aan zelfmoord, maar als niet snel daarna een tweede dode valt, wordt er een moordonderzoek gestart. Ook Cleo komt in gevaar. Lukt het haar de campus levend te verlaten en de Canadese kou te trotseren?
Klinkt spannend! Denk jij echt dat mensen door en door slecht kunnen zijn en waar ligt dat aan volgens jou?
Ik denk dat het kwade in ieder mens schuilt. We hebben geleerd het te beteugelen; het steekt slechts af en toe de kop op, meestal in beheersbare vormen. Bij sommige mensen gaat dat mis en is de controle weg. Omstandigheden kunnen dit teweeg brengen. Ik zie mezelf niet als iemand die zich snel laat gaan, maar natuurlijk zijn er situaties te bedenken waarin dat wel zou kunnen gebeuren. Daar komt mijn fantasie weer om de hoek kijken… Gelukkig heb ik nooit iets meegemaakt waarin mijn evil ik naar buiten moest komen.
Hoe is De toneelclub tot nu toe ontvangen?
Ik mag niet klagen! Ik heb vooral positieve recensies ontvangen, in de pers (ook Telegraaf en Algemeen Dagblad) en van vele bloggers en leesliefhebbers. Maar ook mensen in mijn omgeving die doorgaans niet fanatiek in de boeken duiken, melden me dat ze het met plezier gelezen hebben. Natuurlijk kreeg ik ook kritiek; daar heb ik goed naar geluisterd en in denk dat je dat in mijn tweede boek zult merken. Al houd ik uiteraard mijn eigen stijl: korte hoofdstukken en een verhaal met vaart.
Is er een bepaald onderwerp waar jij graag eens over zou willen schrijven?
Een onderwerp heb ik niet speciaal in gedachten, een genre wel: horror! Geloofwaardige horror schrijven lijkt me geweldig, maar ook moeilijk. Voorlopig houd ik me bij thrillers, daar kan ik me nog verder in ontwikkelen, maar over een paar jaar…? Heerlijk om een lezer mee te slepen in een verhaal dat nooit echt zou kunnen gebeuren, maar toch levensecht voelt.
In hoeverre beheerst schrijven jouw leven?
Het beheerst mijn leven niet, dat is te zwaar gesteld. Mijn gezin komt nog altijd op de eerste plaats. Maar ik besteed veel tijd aan schrijven en aan de promotie van mijn boeken, dat staat vast. Op het moment schrijf ik elke maandag en woensdagochtend en de promotieactiviteiten probeer ik ’s avonds en in het weekend te doen. Omdat ik er erg veel plezier aan beleef, gaat het als vanzelf. Ik zie het niet als werk.
Zijn er bepaalde auteurs die jij bewondert?
Donna Tartt heeft in De Verborgen Geschiedenis een sfeer neergezet die na 20 jaar nog in mijn hoofd zit, dat is enorm knap. En meer recent vind ik Bonita Avenue van Peter Buwalda een meesterwerk.
Welke aspecten raken jou in deze verhalen?
Hoewel het twee totaal verschillende verhalen zijn, hebben ze gemeen dat ik er volledig in werd meegezogen. Het is knap als een schrijver dat kan bereiken. Dat je door moet lezen, ook al vallen je ogen dicht, of ook al zijn ze om je heen je huis aan het schilderen… je snapt vast wat ik bedoel 🙂
Ik snap je helemaal! Hoop je dat ook met jouw boeken te bereiken of is dat iets anders?
Natuurlijk! Ik probeer boeken te schrijven met personages en situaties waarin mensen zich (aanvankelijk) herkennen. Dat ze meeleven en meevoelen met het verhaal. Dat is niet altijd makkelijk, maar ik leer met elk boek weer bij.
Wat is je grote droom op het gebied van schrijven?
Ik leef mijn droom nu al: ik schrijf boeken die worden uitgegeven en krijg overwegend positieve en enthousiaste reacties. Ik ontmoet mensen in boekwinkels waar ik signeer, ik smeed plannen met creatieve mensen voor mooie PR. Het schrijven opent deuren voor me. Als dit zo mag blijven, ben ik een gelukkig mens.
Wat is voor jou het mooiste deel van auteur zijn?
Het leukste is als er ideeën spontaan invallen. Gewoon zomaar, vanzelf. Vaak zijn dat de beste. Beter dan een lijn waarover je heel lang hebt nagedacht. Dat creatieve proces krijgt dan iets magisch. Daar kan ik echt van gaan zweven 🙂
Waarom vind jij dat onze lezers De toneelclub moeten lezen?
De Toneelclub is mijn debuut, ik ben er trots op! Het speelt in Breda, waar ik, net als hoofdpersoon Elin, een nieuwe start heb gemaakt en daar heb ik nooit spijt van gehad. Het verhaal leest lekker weg, ik houd van boeken met vaart. Ik hoor graag wat lezers van De Toneelclub vinden. Van (constructieve) kritiek leer ik veel. Dat is meteen al merkbaar in De Campus. Dus lezen maar mensen! Ondertussen schrijf ik verder aan thriller drie 🙂
