Daniëlle Bakhuis
Het Huis Zonder Einde – Daniëlle Bakhuis
“Wat kijk je bang,” zegt het meisje. “Je ziet eruit alsof je een geest ziet.”
Voor de derde keer vraag ik het en nu zonder te stotteren. “Wie ben jij?”
Ik kijk in haar donkere, lege oogkassen. Ze houdt haar hoofd schuin en
schenkt me een lieve glimlach. “Je weet wie ik ben,” zegt het meisje.
Haar stem is slepend, alsof de woorden aan elkaar plakken.
“Je hebt me drie keer opgeroepen.”
Iedereen in Westerdam weet het: het Woud van Westerdam moet je mijden zodra het donker is. ’s Nachts schijnen er vreemde, onverklaarbare dingen te gebeuren. Maar wanneer Samira en haar vrienden met Halloween de unieke kans krijgen om in het verlaten landhuis te kijken, wint de nieuwsgierigheid het van de angst. Ze zijn gewaarschuwd: wie te lang in het huis blijft, begint dingen te zien die er niet zijn… Lees verder »
Clownsnacht – Daniëlle Bakhuis
‘Hé, Suzie. Had je naar gedroomd?’ ‘M-mama! Waar i-his mama?’ Dikke tranen maken geultjes in de gele schmink op haar wangen. ‘Mama en papa zijn naar een feestje vanavond, maar ik pas op. Ik heet Fara, weet je nog?’ Tussen haar tranen door begint Suzie te knikken. Ze klemt haar beide armen om mijn hals en haar mond is opeens heel dicht bij mijn oor. ‘Ik wil niet dat de clown naar me kijkt.’ Ze zegt het zo zachtjes dat ik haar bijna niet versta. Mijn buik trekt zich samen. ‘Wat?’ ‘De clown,’ fluistert Suzie. ‘Hij stond naast mijn bed.’
Fara past een avondje op de kinderen van de familie Zuiderduin. Ze wonen in een groot, bijna kasteelachtig huis in de luxe villawijk van het dorp. Marnix en Suzie zijn lieve kinderen, ze luisteren goed en gaan braaf naar bed. Maar wanneer de stroom uitvalt, Suzie telkens huilend wakker wordt en Fara dingen ziet en hoort die haar een slecht voorgevoel geven, begint ze zich af te vragen of ze deze oppasklus ooit had moeten aannemen… Lees verder »